Στο ρόδινο, μακάριο φως, να με, ανεβαίνω, της αυγής
με σηκωμένα χέρια:
η θεία γαλήνη με καλεί του πέλαου, έτσι για να βγω
προς τα γαλάζια αιθέρια:
μα ω οι άξαφνες πνοές της γης που μες στα στήθια μου χυμάν
κι ακέρια με κλονίζουν!
Ω Δία, το πέλαγο ειν'βαρύ και τα λυτά μου τα μαλλιά
σαν πέτρες με βυθίζουν!
Αύρες τρεχάτε-ω Κυμοθόη, ω Γλαύκη,-ελάτε, πιάστε μου
τα χέρια απ'τη μασκάλη.
Δεν πρόσμενα έτσι μονομιάς παραδομένη να βρεθώ
μες στου ήλιου την αγκάλη...

Άγγελου Σικελιανού,"Αναδυομένη"
Από την ποιητική συλλογή-επιλογή "Αντίδωρο",1943